بیعت خود را با امام زمان (عج) محکم کنیم

 به گزارش عاشورا به نقل از ایرناحجت الاسلام حسن محمودی به مناسبت سالروز آغاز امامت حضر ولی عصر (عج) در گفت و گو با خبرنگار معارف ایرنا اظهار داشت: نهم ربیع الاول مصادف با سالروز آغاز امامت و ولایت امام زمان (عج) است. این روز بزرگ چند سالی است در ایران جشن گرفته می شود و باید چنین روزی را جشن گرفت. چون ولایت کامل‌ترین نعمت است که در این روز ولایت امام عصر (عج) به عنوان آخرین امام به ما ارزانی شده و یکی از اعمال چنین روزی این است که بیعتمان را با امام محکم کنیم و اجازه ندهیم آن اتفاقی که در غدیر خم افتاد و آن بیعت سست شد، دوباره رخ دهد.

نباید بیعتی را که با امام زمان (عج) می بندیم، به دلیل ضعف عقیده و ایمان، سست  و گسسته شود و برای این که چنین بیعتی بهتر بسته شود بایدبیشتر در مسیر شناخت امام حرکت کنیم.

نویسنده کتاب آماده باش ادامه داد: در روایات نیز تاکید شده امام‌تان را بشناسید و زمانی که امام را بشناسیم، متوجه می شویم بدون امام نمی‌توان زندگی کرد. ممکن است برخی بگویند ما زندگی می کنیم در حالی که چنین شناختی هم نداریم، ولی تفاوت میان زندگی کردن و زنده بودن وجود دارد.

وی اضافه کرد: مرحوم آیت الله محمدتقی بهجت می فرمود ما آمده ایم که زندگی کنیم یا زنده باشیم و لذا به هر قیمتی نمی توان زندگی کرد. زندگی واقعی را امثال آیت الله بهجت و شهید قاسم سلیمانی داشتند که جان خود را برای رسیدن به هدف داد و به شکل جهادی کار می کرد.

محمودی افزود: اشتباه است فکر کنیم زندگی این است که در رفاه باشیم در حالی که اگر انسان در مسیر شناخت امام نباشد حتی اگر در رفاه باشد، حالت سرخودرگی پیدا می کند. ما از اصل خودمان جا مانده ایم و اصل انسان امام است. پیامبر فرمود اگر امام خود را نشناسی و با او ارتباط برقرار نکنی به مرگ جاهلی مرده اید.

وی ادامه داد: مرگ، ثمره زندگی است و هر طور زندگی کنیم همانگونه خواهیم مرد. پس اگر مرگ من به واسطه نشناختن امام مرگ جاهلی شد، در واقع نشان می دهد زندگی من یک زندگی جاهلانه بوده و باید امام را بشناسیم که زندگی ما درست شود. زمانی که زندگی درست شد مرگ نیز آنگونه خواهد بود. چون در روایت فرمود هر گونه زندگی کنید همانطور می میرید. پس اگرامام را شناختیم، متوجه می شویم زندگی بدون نیاز به امام چون یک درخت خشکیده است.

تشبیه امام به آب در قرآن مجید

نویسنده کتاب حضور در ظهور با اشاره به آیه پایانی سوره ملک گفت: امام در قرآن به آب تشبیه شده است و در دعای ندبه می خوانیم چه زمانی از این آب گوارا استفاده می کنیم. اگر امام را واقعا بشناسیم و بدانیم همچون آب گواراست که بدون آن نمی توان زندگی کرد، به سراغ آن آب خواهیم رفت.

وی افزود: نهم ربیع یک فرصت استثنایی است تا انتظار را بیشتر در خود متجلی کند. در روایت آمده است انتظار عبارت از حرکت و عمل است؛ لذا انسان تشنه سراغ آب می رود و به سوی آن حرکت می کند. اگر حرکت نمی کنیم؛ یعنی امام را آب نمی دانیم و به همین دلیل حرکتی نداریم ولی اگر تشنه بودیم حتما حرکت می کردیم.

نهم ربیع عامل وحدت میان مسلمانان است

محمودی اضافه کرد: حضرت هاجر تشنگی را لمس کرد لذا به سمت آب راه افتاد و خدا چشمه ای را برای او جوشاند. اگر ما امام و نیاز به امام را درک کنیم، تمام هم و غم خود را برای حرکت به سوی امام می گذاریم و آن طور زندگی کنیم که امام می پسندد. بنابراین باید نهم ربیع را قدر دانست و اجازه ندهیم دشمن از این روز که عامل وحدت میان مسلمانان است سوء استفاده کند و آن را عامل تفرقه میان مسلمانان قرار دهد.

وی افزود: امام زمان (عج) را اهل سنت و شیعه قبول دارند و اگر روی مطالب مشترک میان اهل سنت و شیعه مانند این که امام زمان ظهور خواهد کرد یا وقتی ظهور کند، دنیا گلستان می شود و عدالت در همه جا برقرار می شود، بیشتر تمرکز کنیم به وحدت دست خواهیم یافت.

این پژوهشگر حوزه مهدویت ادامه داد: اهل سنت معتقد است امام زمان (عج) هنوز به دنیا نیامده ولی ما معتقدیم آن حضرت زنده است و باید در جهان حاکم شود و حتی سایر ادیان به ظهور منجی اعتقاد دارند و نهم ربیع الاول را می توان به عاملی برای معرفی منجی دانست.

وی ادامه داد: بعضی فیلم های غربی تلاش می کنند منجی شیعه را یک انسان خشن جلوه دهند و ما باید منجی خود را که از پدر و مادر به انسان مهربان‌تر است، به دنیا معرفی کنیم و این عامل وحدتی میان سنی و شیعه خواهد بود.

محمودی افزود: یکی از اهداف سینمای غرب این است که خود را به عنوان منجی معرفی کند و  از طرف دیگر منجی مسلمانان را خشن جلوه دهد و همه از انسان خشن می ترسند. سینماگران و ما وظیفه داریم منجی را آنگونه که هست معرفی کنیم. روایات بسیاری درباره مهربانی امام زمان (عج) وجود دارد و آن حضرت فرزند همان علی (ع) است که با دست خود در دهان یتیم غذا می گذاشت یا فرزند امام حسن (ع) است که وقتی یک کنیز به آن حضرت گلی می داد، امام او را آزاد می کرد.