در آستان حسین (ع)|حضرت علی اکبر(ع) چگونه از تربیت حسینی بهره برد؟

به گزارش عاشورا به نقل از خبرگزاری تسنیم، حجت‌الاسلام سعید اصفهانیان مدیر مؤسسه راهبردی فرهنگی اصحاب الحسین (ع) با اشاره به اینکه یکی از زوایای مناسب در نگاه به ماجرای حسینی، زاویه‌نگاه تربیت است، گفت: سخنان امام حسین علیه السلام به این منظر کمک می‌کند، از جمله آنکه هنگام خروج از مکه فرمود «هرکس می‌خواهد جانش را برای ما ببخشد و می‌خواهد در لقاءالله توطن کند، پس باید با ما حرکت کند؛ « مَنْ‌ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ‌ نَفْسَهُ، فَلْیَرْحَلْ فَإِنِّی رَاحِلٌ مُصْبِحاً، إِنْ شَاءَاللَّه». بنابراین این حرکت، حرکتی جمعی است و باید کوچ کرد.

وی افزود: شما نمونۀ توطن در لقاءالله را در اصحاب امام حسین (ع) می‌بینید. علی اکبر (ع) هم در خلقت مادی و هم از جهت اخلاقی و برزخی، در فضای حسینی رشد کرد. اینگونه اصحاب در لقاءالله توطن کرده‌اند که امام حسین (ع) خطاب به آنها فرمود «أمرُهُم أمرِی و رَأیُهُم رَأیِی»؛ به این ترتیب حتی اندیشۀ آنها در سرزمین حسینی و لقاءالله ساکن شده است. حرکت و جهاد یکی از عناصر تربیت حسینی است.

اصفهانیان گفت: حرکت امت‌گونۀ اباعبدالله مسئله‌ای بود که در طول تاریخ نظیر نداشت. ابراهیم علیه‌السلام که خود امام و امت بود، اما به تنهایی امت بود. او امت بود، اما به تعبیر قرآن یک نفره امت بود «إِنَّ إِبْراهیمَ کانَ أُمَّةً قانِتاً للهِ حَنیفاً». اما اباعبدالله امتی شکل داد که چند 10 نفره بود و این مسئله برای ابراهیم علیه‌السلام اعجازآمیز است. تشکیل امتی آسمانی و حرکت به سوی توطن در لقاءالله اعجازی بزرگ است که ابراهیم علیه‌السلام در قبال آن زانو زد و مسیر زندگی خود را حسینی قرار داد و تعبیر وَ فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ از سوی ابراهیم علیه‌السلام سالها بعد به وقوع پیوست.